பாம்பே டைம்ஸ் - பாகம் 3

 பாம்பே டைம்ஸ் - பாகம் 3

வாசகர்களே... ஒரு சின்ன flash back...

இந்த கதை நடந்த வருஷம் 1994! அதுக்கு ஒரு 8 வருஷத்துக்கு முன்னாடி, 1986ல, வேதி அத்த & குடும்பம் மெட்ராஸ்ல ஒரு வாரம் எங்க கூடதங்கியிருந்தாங்க. கண்ணன் அப்போ Dubaiல இருந்ததால வரல. ஆனா, அவர்அண்ணா வாசு வந்திருந்தார். அப்போ நான் பத்தாங்க்ளாஸ். எதுக்குமே leave போடாத என்ன, leaveனு சொன்னாலே எரிஞ்சு விழற எங்க அப்பா அம்மா, உலகஅதிசயமா, என்ன leave போட்டுட்டு வேதி அத்த, அத்திம்பேர், வாசு அண்ணா, மன்னி, குழந்தைகளோட மகாபலிபுரத்துக்கு அனுப்பி வச்சாங்க. அப்பாவுக்கும், அம்மாவுக்கும் office. அக்கா college போயே ஆகணும். என் தம்பியும் நானும்கட்டாயமா விருந்தோம்பல்ல கலந்துக்கணும். அந்த கால கட்டத்தில இது ஒருபெரிய Disney போரதுக்கு சமம்! என் தம்பி எப்போடா school bunk பண்ணலாம்னுகாத்திக்கிட்டு இருப்பான். எனக்கோ அரைமனசு!

வாசு அண்ணா அவர் அன்ப நெறய தின்பண்டம் வாங்கி தந்து எங்களுக்குகாமிச்சார். இதான் சாக்குன்னு, குச்சி ஐஸ்க்கே, எங்க வீட்ல காய விட்டுகண்ணல காட்ற கால கட்டத்துல, வாசு அண்ணா உபயத்தில, வெட்கமேஇல்லாம, நானும், என் தம்பியும் பல்லி மிட்டாய்லேர்ந்து, chocobar வரைக்கும்எல்லாத்தையும் ஒரே நாள்ல தின்னு தீர்த்தோம். 

கதைக்கு திரும்ப வருவோம்...

பாம்பே stationல இறங்கி, இந்த சினிமால எல்லாம் காட்றா மாதிரி,  ஆன்னுவாயப்பொளந்து எல்லாம். Rather, அதுக்கெல்லாம் நேரமில்ல. ஒரேகுறிக்கோள்... கண்டிய பார்த்த உடனே பொட்டிய எல்லாம் தூக்கிண்டு, நாங்ககண்ணு மண்ணு தெரியாம ஓடணும். 

10 நிமிஷம், 4 கண்கள், கண்டியின் வரவை நோக்கி ஆவலோடு இங்கும் அங்கும்அலைப்பாய்ந்தன... பார்க்கர ஒரு ஒரு ஒல்லியா, வெள்ளையா இருந்தஆளெல்லாம் கண்டியா இருக்குமோன்னு, நித்யாவும், நானும் பெண்களுக்கேஉரித்தான அச்சம், மடம், நாணம், பயிர்ப்பு எல்லாத்தையும் விட்டுட்டு (இருந்தாதானே விட முடியும்?), தேடினோம். ஊஹூம்! கண்டிய காணோம். 

என்ன செய்யலாம்னு யோசிச்சிண்டே இருக்கும்போது, வாசு அண்ணாவோட ஒருyounger version எங்கள நோக்கி மின்னல் வேகத்துல வந்து, ரொம்ப தீர்மானமா, “காயத்ரி, நித்யா, hi, come let us go home” அப்பிடின்னு ஒரு கண்டிப்பும் அன்புமாஎங்க luggage அ எல்லாம் தூக்க ஒரு கூலியோட வந்து, எங்க பதிலுக்குகாத்துக்கிட்டு இருக்காமா, முன்னாடி நடக்க ஆரம்பிச்சிட்டார். 

திருதிருன்னு முழிச்சிக்கிட்டு, நாங்க, அவர் பின்னாடி போலாம, வேண்டாமான்னுயோசிக்கறதுக்குள்ள, அவர் நிந்து, எங்கள திரும்பி பார்த்து என்னன்னுகேக்கறதுக்குள்ள, கண்ட, அவசர அவசரம், tie அ கழட்டிண்டே, எங்க பக்கமாஓடி வரது! எங்களுக்கு வந்த பிரமாதமான கோவத்த கட்டுப்படுத்திண்டு, நான்அந்த ப்ரம்மஹத்திய கண்ணா அண்ணாவுக்கு அறிமுகப்படுத்தி வெச்சேன். “அண்ணா, this is our colleague Ganti. Ganti, this is my...brother... cousin”. கொஞ்சம் பொது நலனெல்லாம் விசாரிச்சிட்டு, தயங்கி, தயங்கி, “அண்ணா, கண்டி எங்கள guest houseக்கு கூட்டிண்டு போகதான் வந்திருக்கான்...” அண்ணாஉடனே குரல கொஞ்சம் உசத்தி, பாம்பே தமிழ் ஒரு பாலக்காடு வாடைடோட, “என்ன! அப்பா உங்கிட்டச்சொல்லலையா? என்னத்துக்காக்கும் guesthouse? ஆஹ்??”  நான் சத்தியமா பயந்துட்டேன், “இது என்னடா இது... நம்பஅப்பாவோட கறாரா இருக்கே!” 

கண்டிக்கு ஒரு மண்ணும் புரியல. எல்லாத்தையும் நித்யா translate பண்ணினா. கண்ட உடனே, “Very good. Stay there for a couple of days. If you are uncomfortable, shift to the guest house” அப்பிடின்னு அபத்தமா சொல்லித்து. அண்ணா மறுபடியும் என்ன மொறைக்க, நான், “சரிண்ணா! ஒரு 2 நாள்உங்கக்கூட இருக்கோம். அப்பறம் guest houseக்கு போயிடறோம். உங்களுக்குஎதுக்கு தொந்தரவு?” இந்த அளவுக்கு நான் கொழஞ்சதில்ல. 

என்ன அவர் தீர்க்கமா, அவரோட பூனக்கண்ணால பார்த்துட்டு, நடக்கஆரம்பிச்சிட்டார். கண்டி எங்க ரெண்டு பேர்க்கிட்டேர்ந்து திட்டுவாங்கப்போறோமேன்னு பயந்துண்டு, குடு குடுன்னு அண்ணா பின்னாடியேஓடிப்போய், என்ன கேட்டுதுன்னு தெரியுமா??

(தொடரும்)